Όταν η Αδιαφορία Επιβάλλει την Επιστροφή

Είχα αποφασίσει πως το κλείσιμο της ιστοσελίδας Τεχνικός Τύπου θα σήμαινε και το τέλος της ενασχόλησής μου με τα σωματειακά. Έγραψα το τελευταίο μου άρθρο με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να αποχωρήσω από αυτόν τον χώρο με αξιοπρέπεια, αφήνοντας πίσω μου μια πορεία 13 ετών αφιερωμένη στην ενημέρωση και τη διεκδίκηση.

Όμως, η σημερινή ανακοίνωση του σωματείου με ανάγκασε να επιστρέψω. Όχι γιατί άλλαξε κάτι προς το καλύτερο—το αντίθετο. Η ίδια νοοτροπία αδράνειας, η ίδια απροθυμία για πραγματικό αγώνα, η ίδια δικαιολογία της "μη πρόσκλησης" για να μην κάνουν το αυτονόητο. Αυτό το αφήγημα της απραξίας δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο.

Έτσι, για μία ακόμη φορά, καταγράφω την πραγματικότητα. Όχι γιατί ελπίζω ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη θα αλλάξουν στάση, αλλά γιατί τουλάχιστον η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί.

Το πρόσφατο ανακοινωθέν της Διοίκησης της Ένωσης, με το οποίο δικαιολογεί τη μη συμμετοχή της στην απεργιακή κινητοποίηση, αποτελεί ένα ακόμα θλιβερό παράδειγμα γραφειοκρατικής αδράνειας και έλλειψης αγωνιστικού πνεύματος. Σύμφωνα με το σκεπτικό της ανακοίνωσης, η απουσία της οφείλεται στο γεγονός ότι δεν «προσκλήθηκε» στη διαδικασία συν-απόφασης και προετοιμασίας της απεργίας. Με άλλα λόγια, αν δεν λάβει επίσημη πρόσκληση, η Ένωση δεν αισθάνεται υποχρεωμένη να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των μελών της.

Αυτό που προκύπτει αβίαστα από αυτή τη στάση είναι η πλήρης αποποίηση ευθύνης. Πότε ακριβώς η διεκδίκηση αξιοπρεπών αμοιβών, συλλογικών συμβάσεων και καλύτερων συνθηκών εργασίας έγινε ζήτημα τυπικών προσκλήσεων; Από πότε ο συνδικαλισμός λειτουργεί ως κλειστός σύλλογος, όπου οι αγώνες δίνονται μόνο αν κάποιος θυμηθεί να σε καλέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Αντί να διεκδικήσει δυναμικά την παρουσία της και να συμμετάσχει ενεργά στη διαμόρφωση του αγώνα, η Ένωση επέλεξε να μείνει στο περιθώριο, να εκδώσει ένα παθητικό ανακοινωθέν και να καταγγείλει το αυτονόητο: ότι δεν την κάλεσαν.

Αλλά ας υποθέσουμε, χάριν συζήτησης, ότι πράγματι υπήρξε αποκλεισμός. Είναι αυτό αρκετό για να δικαιολογήσει την απραξία; Η αλήθεια είναι πως όταν μια συνδικαλιστική οργάνωση έχει αληθινή θέληση να υπερασπιστεί τα μέλη της, δεν περιμένει προσκλήσεις. Παίρνει πρωτοβουλίες, διεκδικεί, δημιουργεί τις συνθήκες για αγωνιστική ενότητα και όχι για δικαιολογίες. Αντί να καταγγέλλει εκ των υστέρων, θα έπρεπε να ηγείται των κινητοποιήσεων.

Η σημερινή συγκυρία, με την εργασιακή ανασφάλεια να βαθαίνει, τις αμοιβές να συρρικνώνονται και τις συλλογικές συμβάσεις να παραμένουν ζητούμενο, απαιτεί δυναμική στάση και αγωνιστική ενότητα. Αντί γι’ αυτό, η Ένωση μοιάζει να επιλέγει το δρόμο της παραίτησης, υπονομεύοντας την ίδια τη φύση της ύπαρξής της.

Ο συνδικαλισμός δεν είναι ζήτημα προσκλήσεων. Είναι ζήτημα ευθύνης. Και η ευθύνη που αναλογεί στη διοίκηση της Ένωσης είναι ξεκάθαρη: να αγωνιστεί, να διεκδικήσει και να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων, ανεξαρτήτως προσκλήσεων. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε ας αναρωτηθεί για ποιο λόγο υπάρχει. Γιατί η αλήθεια είναι πως τα δυναμικά στελέχη, απογοητευμένα από την αδιαφορία μιας πλειοψηφίας που αποτελείται κυρίως από συνταξιούχους, αποχώρησαν από το σωματείο. Και το αποτέλεσμα; Ένα ανίσχυρο, άνευρο συνδικάτο που παρακολουθεί αμέτοχο τις εξελίξεις αντί να τις διαμορφώνει. Αν αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάξει άμεσα, τότε η Ένωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απονευρωμένο γραφειοκρατικό μόρφωμα, αποκομμένο από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Αλφρέδος Αλοσκόφης

τ. Αντιπρόεδρος ΕΤΗΠΤΑ