Μια πενταετία αλλαγών (2019–2025) ξηλώνει τα θεμελιώδη δικαιώματα και γυρίζει την κοινωνία έναν αιώνα πίσω

Η κυβέρνηση παρουσιάζει το νομοσχέδιο «Δίκαιη Εργασία για Όλους» ως προστασία των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, όμως, ολοκληρώνει μια πορεία που ξεκίνησε το 2019, με κάθε αλλαγή να γέρνει τη ζυγαριά υπέρ του εργοδότη.

Το 2019 καταργήθηκε ο «βάσιμος λόγος απόλυσης». Το 2021 ήρθε η «ατομική διευθέτηση» του χρόνου εργασίας. Το 2023 θεσπίστηκε το εξαήμερο και τα «απρόβλεπτα» ωράρια. Και σήμερα, το 2025, νομιμοποιείται η 13ωρη εργασία στον ίδιο εργοδότη, ενώ οι υπερωρίες επιδοτούνται με ασφαλιστικές εκπτώσεις αντί για νέες προσλήψεις.

Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: λιγότερη προστασία, περισσότερη εξουσία στον εργοδότη. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε εργαλείο «κατά παραγγελία», χωρίς σταθερό χρόνο, χωρίς δικαίωμα να πει όχι. Γυρίζουμε έναν αιώνα πίσω, σε εποχές που δουλειά σήμαινε «από ήλιο σε ήλιο».

Η σιωπή που ισοδυναμεί με συνενοχή

Η απουσία δυναμικής αντίδρασης από κόμματα, ΜΜΕ και συνδικάτα οδηγεί σε μια επικίνδυνη κανονικοποίηση:
ο εργαζόμενος συνηθίζει στην ιδέα ότι το 8ωρο, το πενθήμερο, το δικαίωμα στην ανάπαυση δεν είναι αυτονόητα αλλά «παραχωρήσεις» που μπορούν να ανακληθούν.

Και όταν οι πολιτικοί που δηλώνουν «προοδευτικοί» δεν συγκρούονται, όταν αρκούνται σε δελτία τύπου και «θεσμικές ενστάσεις», τότε η κυβέρνηση κερδίζει διπλά: περνάει το νομοσχέδιο και το πλασάρει ως «αναγκαίο εκσυγχρονισμό» χωρίς σοβαρό αντίλογο.

Η ευθύνη πέφτει πλέον στους ίδιους τους εργαζόμενους. Το 8ωρο, το πενθήμερο και ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι «χάρη» που παραχωρείται. Είναι δικαιώματα κερδισμένα με αίμα και μόνο με αγώνα θα διασωθούν.