του Παρατηρητή

Την ώρα που η ΑΔΕΔΥ δίνει τη μάχη για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο –μια διεκδίκηση κρίσιμη για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων– η σιωπή της διοίκησης της ΕΤΗΠΤΑ είναι εκκωφαντική.

Με αφορμή την πρότυπη δίκη που θα διεξαχθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Παρασκευή 6 Ιουνίου 2025, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ προκήρυξε πανελλαδική στάση εργασίας και κάλεσε τους εργαζόμενους του Δημοσίου σε μαζική παρουσία έξω από το ΣτΕ στις 9:30 το πρωί. Η κίνηση αυτή έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς συνδέεται με τον αγώνα για την αποκατάσταση ενός σημαντικού τμήματος των εισοδημάτων που αφαιρέθηκαν την περίοδο των μνημονίων.

Την ίδια στιγμή, η ΕΤΗΠΤΑ –ένα σωματείο που πλέον στην πράξη εκπροσωπεί σχεδόν αποκλειστικά συνταξιούχους του Τύπου και των μέσων παραγωγής του εντύπου λόγου– τηρεί στάση αναμονής. Ή μάλλον στάση αδράνειας. Μέχρι σήμερα, το Διοικητικό της Συμβούλιο δεν έχει προχωρήσει σε καμία ενέργεια, ούτε καν σε μια απλή ανακοίνωση για την επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης. Δεν συμμετείχε σε καμία από τις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, δεν εμφανίστηκε στις μαζικές διαμαρτυρίες των τελευταίων μηνών, δεν πήρε θέση για τα δικαιώματα των μελών της. Ούτε με το βλέμμα, ούτε με τη φωνή της ήταν εκεί.

Και όμως, η διεκδίκηση αυτή δεν αφορά μόνο τους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους. Αφορά και τους συνταξιούχους που εξακολουθούν να βιώνουν τις συνέπειες των περικοπών. Οι συντάξεις που καταβάλλονται σήμερα, ειδικά στον κλάδο του Τύπου, έχουν φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ο 13ος και 14ος μισθός –ή μάλλον η σύνταξη– δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαίο μέτρο για να μπορούν οι άνθρωποι να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις τους ανάγκες.

Η ΕΤΗΠΤΑ δεν είναι μόνη. Θα μπορούσε –και οφείλει– να έρθει σε συνεννόηση με τα άλλα κλαδικά σωματεία του Τύπου και των ΜΜΕ, ώστε να συντονίσουν από κοινού μια διεκδίκηση για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και για τους συνταξιούχους. Όμως κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Ούτε μια κοινή ανακοίνωση, ούτε μια σύσκεψη, ούτε ένα κάλεσμα. Η αδράνεια είναι συλλογική – και ο λογαριασμός πέφτει στις πλάτες των απόμαχων της δουλειάς.

Η ΕΤΗΠΤΑ οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να πάψει να λειτουργεί ως λέσχη αποστρατείας και να ξαναγίνει αυτό που ήταν: ένα μαχητικό, ζωντανό σωματείο, που δίνει φωνή στους αδύναμους, που δεν φοβάται να συγκρουστεί, που δεν περιορίζεται σε γραφειοκρατικές σφραγίδες αλλά παρεμβαίνει, διεκδικεί, στηρίζει.

Είναι ευθύνη όλων των μελών της να τη θέσουν προ των ευθυνών της. Αν δεν εκπροσωπεί πλέον ούτε τους συνταξιούχους, τότε ποιον εκπροσωπεί; Αν δεν αγωνίζεται για το αυτονόητο –την αξιοπρέπεια στη ζωή και στα γηρατειά– τότε γιατί υπάρχει;

Ίσως η 6η Ιουνίου να είναι μια ευκαιρία για την αφύπνιση ενός σωματείου που κινδυνεύει να γίνει άνευρο απολίθωμα.